Το χρήμα και η πολιτική θέτουν σε κίνδυνο τη μεγαλύτερη συμφωνία για το κλίμα στον κόσμο. Ένα σχέδιο σχεδίου για το πακέτο πράσινης βοήθειας ύψους 21,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων της Ινδονησίας αναδεικνύει σημαντικά εμπόδια, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου παραθυράκι για το νέο άνθρακα.
.
Όπως γράφει το Bloomberg, όταν η Ινδονησία συμφώνησε πέρυσι να εξυγιάνει το ενεργειακό της σύστημα με βοήθεια περίπου 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων από έναν συνασπισμό πλούσιων χωρών και μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, οι ηγέτες του κόσμου χαιρέτισαν τη συμφωνία ως «εξαιρετική», «ρεαλιστική» και «ιστορικά μεγάλη».
Σχεδόν 10 μήνες αργότερα, καθώς οι ηγέτες της Νοτιοανατολικής Ασίας συγκεντρώνονται στην Τζακάρτα, οι οικοδεσπότες έχουν ελάχιστα να επιδείξουν. Ένα πολυαναμενόμενο επενδυτικό σχέδιο αναβλήθηκε. Τα μέρη δεν έχουν ακόμη συμφωνήσει σχετικά με τη διακυβέρνηση, τα δεδομένα βάσης ή τη χρηματοδότηση που απαιτείται για τον περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και την απεξάρτηση του μεγαλύτερου εξαγωγέα άνθρακα στον κόσμο από τα ορυκτά καύσιμα. Η πιο φιλόδοξη από τις συμπράξεις για τη δίκαιη ενεργειακή μετάβαση -τα διεθνή χρηματοδοτικά έργα που έχουν σχεδιαστεί για τη μείωση των εκπομπών που θερμαίνουν το κλίμα- παραπαίει.
Ένα ιδιαίτερα ακανθώδες ζήτημα είναι ότι η εξάρτηση της Ινδονησίας από τον άνθρακα είναι μεγαλύτερη και πιο πολύπλοκη από ό,τι όλες οι πλευρές αρχικά αναγνώρισαν. Ένα σχέδιο εγγράφου 362 σελίδων που εξέτασε το Bloomberg προβάλλει την ταχεία ανάπτυξη ενός στόλου αποκλειστικών, «δέσμιων» ανθρακικών
«Ο τρόπος με τον οποίο θα επιλυθούν αυτά τα ζητήματα θα αποτελέσει προηγούμενο για τυχόν μελλοντικές συμφωνίες, καθορίζοντας σε ποιο βαθμό η συμφωνία μπορεί να δημιουργήσει “πολύτιμα διδάγματα για την παγκόσμια κοινότητα [που] μπορούν να επαναληφθούν σε άλλες χώρες για να βοηθήσουν στην επίτευξη των κοινών μας κλιματικών στόχων μέσω συγκεκριμένων συνεργατικών δράσεων», όπως το έθεσε ο πρόεδρος της Ινδονησίας Joko Widodo τον Νοέμβριο, όταν ανακοίνωσε τη συμφωνία στο Μπαλί μαζί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν.
Η Ινδονησία είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας εκπομπών στη Νοτιοανατολική Ασία με μεγάλη διαφορά, χάρη στα τεράστια αποθέματα άνθρακα και την έκρηξη της κατασκευής σταθμών ηλεκτροπαραγωγής κατά την τελευταία δεκαετία περίπου. Όμως οι περιφερειακοί της γείτονες και άλλες αναδυόμενες οικονομίες εξαρτώνται επίσης από μονάδες καύσης άνθρακα που θα πρέπει να αποσυρθούν για να αποτραπούν οι χειρότερες συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Το Βιετνάμ προχωρά με το δικό του JETP. Η Σενεγάλη συνήψε συμφωνία τον Ιούνιο.
Στο τέλος, το αποτέλεσμα στην Ινδονησία θα αντανακλά επίσης την αξιοπιστία των χωρών που πλούτισαν με άνθρακα και άλλα ορυκτά καύσιμα επί αιώνες και τώρα επικαλούνται την ανάγκη για παγκόσμιες περικοπές των εκπομπών. Θα δοκιμάσει τους ισχυρισμούς των μεγάλων ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ότι οι κεφαλαιαγορές μπορούν να δημιουργήσουν λύσεις στα μεγαλύτερα προβλήματα του κόσμου.
Οι δημοσιογράφοι του Bloomberg μίλησαν με περισσότερα από δώδεκα άτομα με γνώση των διαπραγματεύσεων, οι περισσότεροι από τους οποίους ζήτησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους επειδή οι συζητήσεις είναι ιδιωτικές και βρίσκονται σε εξέλιξη. Περιέγραψαν βαθιά χάσματα μεταξύ όλων των πλευρών ακόμη και για τους πιο βασικούς όρους και το εύρος του προβλήματος που πρέπει να επιλύσουν.
Η αρχική υπόσχεση για την κορύφωση των εκπομπών του τομέα της ενέργειας της Ινδονησίας έως το 2030 σε όχι περισσότερους από 290 εκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα, περίπου 20% κάτω από το επίπεδο βάσης για το έτος, μοιάζει εκτός πραγματικότητας. Ένα εναλλακτικό σενάριο που περιγράφεται στο σχέδιο σχεδίου θα αύξανε τον μέγιστο στόχο σε 395 εκατ. τόνους CO2, ώστε να ληφθεί υπόψη η κατασκευή νέων δεσμευμένων μονάδων για την εξυπηρέτηση των αυξανόμενων βιομηχανικών αναγκών σε ηλεκτρική ενέργεια.
Οι αξιωματούχοι δήλωσαν ότι στοχεύουν να έχουν ένα αναθεωρημένο -ίσως τελικό- επενδυτικό σχέδιο πριν από την έναρξη της COP28 στο Ντουμπάι στα τέλη Νοεμβρίου, λαμβάνοντας υπόψη τα σχόλια του κοινού. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να καταλήξουν σε συμφωνία για τουλάχιστον τρία σημαντικά, αλληλένδετα ζητήματα: τα χρήματα, τον στόχο για τις εκπομπές και τους μηχανισμούς της σταδιακής κατάργησης του άνθρακα, συμπεριλαμβανομένων των αλλαγών στους νόμους και τις πολιτικές της Ινδονησίας που εμποδίζουν την ευρύτερη πράσινη πρόοδο.
Πρώτον, τα κεφάλαια. Με περίπου 21,5 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, πρόκειται για τη μεγαλύτερη προσπάθεια ανάμειξης ιδιωτικών και δημόσιων κεφαλαίων για την έναρξη της ενεργειακής μετάβασης στον αναπτυσσόμενο κόσμο, υπερδιπλάσια από το μέγεθος της αρχικής συμφωνίας που συνήφθη με τη Νότια Αφρική το 2021. Τα κεφάλαια υποτίθεται ότι θα προέλθουν από δύο πηγές: 11,5 δισεκατομμύρια δολάρια κυρίως σε επιχορηγήσεις και δάνεια με ευνοϊκούς όρους από τους δωρητές (την Ομάδα των Επτά οικονομιών συν τη Δανία και τη Νορβηγία), ενώ το υπόλοιπο ποσό προέρχεται από επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, οι οποίες συγκεντρώνονται από τα μέλη της Οικονομικής Συμμαχίας της Γλασκώβης για το Καθαρό Μηδέν.
Αλλά μπορεί να μην υπάρχει ακόμη αρκετή ποσότητα σε κανέναν από τους δύο κουβάδες. Υπάρχουν μόλις 289 εκατομμύρια δολάρια σε επιχορηγήσεις, με τα μισά να προορίζονται για τεχνική βοήθεια – χρηματοδότηση για εμπειρογνώμονες, συμβούλους και συμβούλους για τη διαμόρφωση και υποστήριξη της ενεργειακής μετάβασης. Σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είναι δάνεια, με επιτόκια που θα καθοριστούν αργότερα.
Για την Ινδονησία, η οποία είναι υπεύθυνη για ένα μικρό κλάσμα των ιστορικών εκπομπών σε σχέση με τις χώρες-δότες, αυτό αποτελεί πρόβλημα. Τα JETP υποτίθεται ότι θα φέρουν το κόστος για τις αναδυόμενες χώρες σε μεγαλύτερη ευθυγράμμιση με αυτό που θα πλήρωναν τα ήδη πλούσια κράτη, μέσω επιχορηγήσεων ή δανείων με εξαιρετικά χαμηλό επιτόκιο. Προορίζονται ως καταλύτες, διευκολύνοντας προσιτές επενδύσεις. Διαφορετικά, υπάρχει μικρό οικονομικό κίνητρο για τη μεγαλύτερη οικονομία της Νοτιοανατολικής Ασίας να διακινδυνεύσει τη δική της ανάπτυξη για να καθαρίσει τα χάλια του πλούσιου κόσμου, όπως το βλέπει η Τζακάρτα, ειδικά όταν τα επιτόκια αυξάνονται παγκοσμίως.
Σημαντικοί περιορισμοί
Για να γίνουν τα πράγματα πιο περίπλοκα, υπάρχουν σημαντικοί περιορισμοί για το πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα δημόσια χρήματα. Περίπου 4,2 δισεκατομμύρια δολάρια έχουν ήδη διατεθεί σε συγκεκριμένα έργα, συμπεριλαμβανομένων δύο πρόωρων αποσύρσεων μονάδων άνθρακα που βρίσκονται σε εξέλιξη. Τα υπόλοιπα είναι πιο ευέλικτα – αλλά μόνο το ένα τέταρτο περίπου είναι επιλέξιμο για το κλείσιμο σταθμών ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα, μια πολιτική ακρογωνιαίος λίθος που δεν κατάφερε να προσελκύσει ουσιαστική υποστήριξη στην πράξη.
Από την ιδιωτική πλευρά, άτομα που βρίσκονται κοντά στους εταίρους της τράπεζας λένε ότι οι επενδυτές περιμένουν να δουν ποιες είναι οι επιλογές τους. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει μεγάλη όρεξη για χρηματοδότηση των σταδιακών καταργήσεων που βρίσκονται σε πιο προχωρημένες διαπραγματεύσεις, λένε πηγές του ενεργειακού τομέα και πηγές χρηματοδότησης, η μία είναι ένας ιδιωτικός σταθμός παραγωγής ενέργειας στο Cirebon, η άλλη η κρατική εγκατάσταση στο Pelabuhan Ratu. Οι κίνδυνοι είναι υψηλοί και οι πολιτικές αποκλεισμού του άνθρακα παραμένουν σε ισχύ για πολλές μεγάλες τράπεζες και ταμεία. Όλοι φοβούνται τις κατηγορίες για «πράσινη πλύση».
«Χαιρετίζουμε την πρόοδο που έχει σημειωθεί στο JETP της Ινδονησίας», ανέφερε η GFANZ σε ηλεκτρονικό μήνυμα. Αρνήθηκε να σχολιάσει τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις.
Στη συνέχεια, υπάρχει το ζήτημα του στόχου για τις εκπομπές που συμφωνήθηκε πέρυσι. Άνθρωποι που βρίσκονται κοντά σε αυτές τις συζητήσεις λένε ότι οι διαπραγματευτές παρέκαμψαν τον αντίκτυπο του αυξανόμενου στόλου των αιχμάλωτων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα της Ινδονησίας, μηχανές ενός σκοπού που κατασκευάστηκαν για να υποστηρίξουν την παραγωγή νικελίου και άλλες βαριές βιομηχανίες σε μέρη που δεν φτάνει το δίκτυο. Στην καλύτερη περίπτωση, το ζήτημα υποτιμήθηκε δραματικά, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει γιατί η αρχική συμφωνία περιελάμβανε ένα παραθυράκι για νέες μονάδες άνθρακα.
Αυτό δεν είναι μια απλή λεπτομέρεια. Τα δεσμευμένα εργοστάσια στηρίζουν μια έκρηξη της επεξεργασίας νικελίου που έχει καταστήσει την Ινδονησία μεταξύ των σημαντικότερων προμηθευτών ορυκτών κρίσιμων για την παγκόσμια ενεργειακή μετάβαση. Ο Jokowi, όπως είναι γνωστός ο πρόεδρος της Ινδονησίας, ελπίζει να αξιοποιήσει αυτά τα αποθέματα σε εγχώριες βιομηχανίες μπαταριών και ηλεκτρικών οχημάτων – εν ολίγοις, σε κατασκευαστική ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Το σημερινό σύστημα είναι προσανατολισμένο να αξιοποιεί στο έπακρο και γρήγορα τους πόρους της χώρας, αλλά σημαίνει επίσης ότι οι φιλοδοξίες για καθαρή ενέργεια στο εσωτερικό και στο εξωτερικό βασίζονται στα πιο βρώμικα ορυκτά καύσιμα.
Σύμφωνα με το σχέδιο, η τρέχουσα δεσμευμένη ισχύς είναι περίπου 13 γιγαβάτ, ενώ άλλα 21,5 βρίσκονται στα σκαριά, και σχεδόν τα μισά από αυτά είναι ήδη υπό κατασκευή. Αυτό είναι υψηλότερο από τις προηγούμενες παραδοχές -ο συνολικός στόλος ανθρακικής ενέργειας της Ινδονησίας συνήθως υπολογίζεται σε περίπου 40 GW, οπότε οι δεσμευμένοι λογαριασμοί αντιστοιχούν περίπου στο ένα τρίτο- και υποδεικνύει ένα ρυθμό ανάπτυξης που έρχεται σε αντίθεση με την ανάγκη να εξαλειφθεί πλήρως ο άνθρακας μέχρι τα μέσα του αιώνα για να επιτευχθούν οι παγκόσμιες δεσμεύσεις για το κλίμα.
Ακόμη χειρότερα, η έλλειψη κεντρικών δεδομένων θέτει υπό αμφισβήτηση ακόμη και τα νέα στοιχεία και καθιστά αδύνατες τις αξιόπιστες εκτιμήσεις για την εξυγίανση. Υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την ηλικία, το μέγεθος και τη λειτουργία των δεσμευμένων μονάδων άνθρακα, οι οποίες δεν αποτελούν μέρος των αριθμών που δημοσιεύονται από την κρατική επιχείρηση κοινής ωφέλειας και όπου ελάχιστα εμπλεκόμενα μέρη έχουν κίνητρα για διαφάνεια.
Όλα αυτά πριν από την εξέταση των πολιτικών στην Ινδονησία που εξακολουθούν να παρεμποδίζουν τη μετάβαση, συμπεριλαμβανομένου ενός νόμου που διέπει την πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων που περιπλέκει οποιαδήποτε πώληση με ζημία. Χωρίς συγκεκριμένες εξαιρέσεις, τα στελέχη κινδυνεύουν με φυλάκιση, και η προηγούμενη εμπειρία των αφεντικών των κρατικών επιχειρήσεων δεν προσφέρει ιδιαίτερο έδαφος για παρηγοριά. Το μέτρο ήταν ένα εργαλείο καταπολέμησης της διαφθοράς, σχεδιασμένο να αποτρέπει τους διευθυντές από το να κλείνουν συμφωνίες για προσωπικά οφέλη, αλλά τώρα επιβραδύνει επίσης την αναδιαμόρφωση μιας οικονομίας που στηρίζεται στον άνθρακα για την ανάπτυξή της.
Για να κλείσουν οι εγκαταστάσεις που ανήκουν στην κρατική εταιρεία κοινής ωφέλειας Perusahaan Listrik Negara, γνωστή ως PLN, όλα τα μέρη πρέπει να συμφωνήσουν σχετικά με την αγοραία αξία των εγκαταστάσεων. Αυτές είναι πιθανό να είναι χαμηλότερες από αυτές που υπάρχουν σήμερα στα βιβλία της εταιρείας -το 2015, η εταιρεία αναπροσάρμοσε τα περιουσιακά στοιχεία για να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των μεγάλων χρεών-, οπότε κάθε είδους πώληση ή αναχρηματοδότηση που συνδέεται με την πρόωρη απόσυρση θα καταγραφεί ως ζημία.
