Οι υψηλότερες θερμοκρασίες και οι πιο έντονες καταιγίδες δεν έχουν αλλάξει τη θεμελιώδη πρόκληση της κλιματικής πολιτικής: Οι χώρες σε όλο τον κόσμο πρέπει να βρουν πολιτικά εφικτούς τρόπους για να μηδενίσουν τις εκπομπές χωρίς να αναλάβουν υπερβολικά μεγάλο χρέος.
.
Η τελευταία έκδοση της εξαμηνιαίας έκθεσης Fiscal Monitor του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) αποκαλεί αυτό το δίλημμα «τρίλημμα». Μπορεί να λυθεί μέσω στοχευμένων πολιτικών που στηρίζονται σε κάποια εκδοχή της τιμολόγησης του άνθρακα, το εργαλείο που προτιμούν παραδοσιακά οι οικονομολόγοι. Η έκθεση έρχεται πριν από την ετήσια συνεδρίαση του ΔΝΤ, που θα πραγματοποιηθεί αυτόν τον μήνα στο Μαρακές του Μαρόκου.
Το ΔΝΤ αναλύει δύο σενάρια στα οποία οι χώρες ενεργούν για να μειώσουν τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Κάθε σενάριο προσομοιώνει δύο υποθετικές χώρες: η μία το μέσο όρο των οικονομιών της G7, η άλλη το μέσο όρο της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Κίνας, της Ινδίας, της Ινδονησίας, του Μεξικού, της Νότιας Αφρικής και της Τουρκίας.
Στο ένα σενάριο, οι κυβερνήσεις λαμβάνουν μέτρα μείωσης των εκπομπών που αυξάνουν το χρέος τους. Η τεράστια αύξηση των δαπανών που σχετίζονται με το κλίμα ωθεί την αναλογία χρέους προς ΑΕΠ της υποθετικής ανεπτυγμένης οικονομίας σε άνοδο 45% έως το 2050, με παρόμοιες επιπτώσεις στο κόστος δανεισμού. Στην υποθετική αναδυόμενη ή αναπτυσσόμενη οικονομία, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ εκτινάσσεται κατά 50%.
Στο δεύτερο σενάριο, τα πιο μετριοπαθή μέτρα πολιτικής αποτυγχάνουν να μειώσουν τις εκπομπές της πλούσιας χώρας σχεδόν αρκετά – μόλις 40% κάτω από το τρέχον επίπεδο. Στην υποθετική αναπτυσσόμενη χώρα, οι εκπομπές μειώνονται μόνο κατά 10%.
Εν ολίγοις, το κόστος για την ενεργειακή μετάβαση δεν μπορεί να το επωμιστούν μόνο οι κυβερνήσεις ή ο ιδιωτικός τομέας. «Θεωρούμε ότι αυτό είναι δημοσιονομικά μη βιώσιμο» για τις κυβερνήσεις, δήλωσε ο Ruud de Mooij, αναπληρωτής διευθυντής του Τμήματος Δημοσιονομικών Υποθέσεων του ΔΝΤ, ο οποίος διεξήγαγε τη μελέτη. «Από την άλλη πλευρά, εάν η κυβέρνηση αφήσει τον ιδιωτικό τομέα να πληρώσει τα πάντα, αυτό μπορεί να προκαλέσει σφοδρή πολιτική αντιπολίτευση», είπε ο de Mooij, κάτι που θα μπορούσε να υπονομεύσει τη δράση για το κλίμα.
Υπάρχει ένα παραγωγικό μέσο μεταξύ των δύο, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Η τιμολόγηση του άνθρακα, σε συνδυασμό με τις μέτριες δαπάνες, μειώνει το βάρος του χρέους στα σενάρια τόσο για τις ανεπτυγμένες όσο και για τις αναδυόμενες οικονομίες.
Εάν οι προηγμένες οικονομίες μπορέσουν να περάσουν τόσο την τιμολόγηση του άνθρακα όσο και πολιτικές που αφορούν κλάδους που είναι δύσκολο να απανθρακωθούν, όπως τα κτίρια και η χαλυβουργία, το χρέος τους θα αυξηθεί κατά 10% έως 15% του ΑΕΠ στην προσομοίωση – μπορεί να μην είναι η καλύτερη έκβαση, αλλά αυτό είναι πολύ πιο διαχειρίσιμο από απεριόριστες επενδύσεις για το κλίμα.
Οι αναδυόμενες αγορές ενδέχεται επίσης να δουν αύξηση του χρέους κατά 15%. Οι αναπτυσσόμενες χώρες και οι αναδυόμενες αγορές μαζί αναμένεται να είναι υπεύθυνες για περισσότερο από το 70% των εκπομπών μέχρι το 2035, ωστόσο αντιμετωπίζουν τεράστιο χρέος και αυξανόμενα επιτόκια, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε μειονεκτική θέση έναντι των ανεπτυγμένων. Οι επενδύσεις σε ενέργεια χαμηλών εκπομπών άνθρακα σε αυτές τις χώρες είναι πολύ πίσω από τον μετασχηματισμό των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας των προηγμένων οικονομιών και της Κίνας.
